יעדע מאל ווען עס פארשפרייט זיך א סכנה'דיגע קרענק, איז די דרך פון אומות העולם אריינצוגיין אין א שרעק און א פאניק. בפרט היינטיגע צייטן, ווען די טעכנאלאגישע כלים פארשפרייטן א גייסט פון פריקת עול און כפירה אין די השגחה העליונה, און מען פיהלט כאילו אלעס ווענדט זיך נאר אין די פעולות פונעם מענטש, ברענגט דאס צו אז עס פארשטערקערט זיך די שרעק אז די מצב גייט ארויס פון קאנטראל, און מען פאלט אריין אין עצבות און דעפרעסיע. אבער אונז אידישע קינדער ווייסן, אז אלעס איז מיט אן השגחה פרטית פון אונזער טאטע אין הימל. אויפן מענטש ליגט נאר די פליכט צו מקיים זיין די ציווי פונעם באשעפער, צו טון די נארמאלע מעגליכע השתדלות צו אפהיטן זיין לעבן, און זיך נישט אריינלייגן אין א פלאץ אדער א צושטאנד וואס רוב מענטשן אנטלויפן פון דעם ווייל עס ווערט גערעכענט ווי א סכנה. אבער א מענטש טאר נישט אריינפאלן און א פאניק און נערוועזקייט, און פארמערן שטענדיג איבריגע גשמיות'דיגע פעולות וואס ער טראכט אז אפשר וועט איהם דאס העלפן אז עס זאל איהם נישט אנטרעפן א טויטליכע זאך. אונז גלייבן, אז א מענטש קען נישט שטארבן אויב עס איז נישט נגזר געווארן אויף איהם אין הימל צו שטארבן. פון די אנדערע זייט, אויב צוליב א געוויסע סיבה האט אונזער טאטע אין הימל גוזר געווען אויף א מענטש אז ער זאל שטארבן, דעמאלס וועט נישט העלפן קיין שום גשמיות'דיגע פעולות אויף די וועלט איהם צו ראטעווען דערפון, ווייל אויך אויב ער וועט אנטלויפן און ווערן געראטעוועט פון א מגיפה און דאס גלייכן, וועט ער שטארבן דורך א צווייטע זאך. אזוי ווערט דערציילט אין גמרא (תענית יח:), אז ווען דער רוימישער גענעראל טוריינוס האט אוועקגעשטעלט צוויי צדיקים זיי צו הרג'נען, האבן זיי איהם רואיגערהייט געזאגט: "דער אויבערשטער האט גוזר געווען אויף אונז צו ווערן געהרג'עט, און אויב דו וועסט אונז נישט הרג'נען, האט דער אויבערשטער אסאך אנדערע זאכן וואס קענען הרג'נען, ער האט אסאך בערן און לייבן וואס קענען אונז אנטרעפן און הרג'נען". אבער דער שטן פראבירט צו אפשוואכן און מאכן פארגעסן די אמונה פון אידישע קינדער, כדי צו שטערן זייער מנוחת הנפש און אריינלייגן אין זיי עצבות. דערפאר דארף מען זיך שטארקן און זיך מחזק זיין אין די יעצטיגע טעג, צו זיין פרייליך דורך אמונה און בטחון. די עצם זאך זיך צו דערווייטערן פון עצבות, איז א שמירה פון קרענק. דער דגל מחנה אפרים שרייבט (פרשת עקב ד"ה מדוי) בשם זיין זיידע דער הייליגער בעל שם טוב זי"ע, אז יסורים קומען נישט אויף א מענטש נאר אויב ער האט פריער אביסל מרה שחורה. ענדליך צו דעם שרייבט דער תולדות יעקב יוסף (פרשת משפטים ד"ה ואלה) בשם זיין רבי דער הייליגער בעל שם טוב זי"ע, אז אויך ווער עס קומט זיך איהם אן עונש פון הימל, קען ווערן געראטעוועט דערפון דורכדעם וואס ער איז זיך מחזק מיט בטחון אינעם אויבערשטן, ווייל דורכדעם קען נישט שולט זיין אויף איהם קיין דינים. ווען עס האט אמאל אויסגעבראכן א מגיפה פון כאלערא אין די שטאט מונקאטש, האט דער הייליגער זיידע הרה"ק רבי הירש'לע זידיטשובער זצ"ל געשריבן א בריוו צו די דארטיגע חסידים, אז אין אזא צייט דארף יעדער זיך מחזק זיין צו זיין בשמחה דורך בטחון אינעם אויבערשטן, און אכטונג געבן אז עס זאל נישט זיין קיין שום עצבות און מרה שחורה אין די גאנצע שטאט, ווייל מרה שחורה ברענגט אז עס זאל זיך פארשפרייטן די קרענק. אזוי האט אויך געשריבן הרה"ק רבי משה מקוברין זצ"ל אין א בריוו צו די קאברינער חסידים ווען עס האט אויסגעבראכן א מגיפה, אז דער עיקר איז אז עס זאל נישט הערשן איבער זיי קיין דאגות און פחדים, נאר זיי זאלן זיך מחזק זיין מיט אומנה און בטחון, און דאס וועט זיין די בעסטע שמירה. אזוי האבן צדיקים אין אלע דורות אונז אויסגעלערנט, אז אויך אין אן עת צרה ווען עס איז פאסיג צו נתעורר ווערן צו תפלה און תשובה ותיקון המעשים, דארף מען זיך מחזק זיין צו לעבן מיט ישוב הדעת מיט שמחה און בטחון. עס איז ראוי אויך צו מתפלל זיין ספעציעל אויף דעם אז מען זאל נישט אריינפאלן אין קיין בהלה, אזוי ווי מען דערציילט אויף דער הייליגער רוזינער זצ"ל, אז ווען עס האט זיך פארשפרייט א שרעקליכע מגיפה אין די פלאץ וואו ער האט געוואוינט, האט מען געזען אויף איהם אין די טאג פון הושענא רבה ווי ער זאגט די תפלה "הושענא נפש מבהלה" מיט א געוואלדיגע השתפכות הנפש. ווילאנג א מענטש איז בשמחה, קען נישט הערשן אויף איהם קיין מדת הדין וואס ברענגט שלעכטע זאכן, אזוי ווי עס איז באקאנט די טייטש פון צדיקים אויפן פסוק (ישעיה נה יב) "כי בשמחה תצאו", אז דורך שמחה קען מען ארויסגיין פון אלע שלעכטע זאכן. שמחה ראטעוועט אויך פון טויט, אזוי ווי מען טייטשט די פסוק (במדבר יז יג) "ויעמד בין המתים ובין החיים ותעצר המגפה", אז דורכן בלייבן שטיין מיט א פעסטקייט און אומבויגזאמקייט מיט בטחון און שמחה, זיך נישט לאזענדיג אונטערברעכן דורך פחד, דורכדעם איז מען זוכה אפצושטעלן א מגיפה. אויך ווערט געברענגט בשם הרה"ק רבי נתן דוד משידלובצא זצ"ל, אז אפילו די אנשי דור המבול האט נישט חל געווען אויף זיי קיין גזירת מיתה ביז זיי זענען אריינגעפאלן אין עצבות, און וועגן דעם שטייט (בראשית ו ח) "ויתעצב אל לבו ויאמר ד' אמחה את האדם", אז נאר נאכדעם וואס עס איז אריינגעפאלן עצבות אין די הארץ פונעם מענטש איז נגזר געווארן אויף איהם מיתה. אין דעם ענין האב איך געהערט פון כ"ק אדמו"ר מקלויזענבורג זצ"ל, אז איינמאל ווען דער הייליגער רבי ר' אלימלך מליזענסק זי"ע האט זיך געקוילערט אויף שניי כדי צו מסגף זיין די גוף, איז ער ארויפגעפאלן אויף א פארדזשאוועטע נאגעל וואס האט געמאכט א גרויסע לאך אין זיין רוקן, און עס האט זיך גענומען רינען אסאך בלוט. ער איז אהיימגעגאנגען, און ער האט געבעטן אז מען זאל באטראכטן די מצב פון די וואונד. ווען מען האט געזען ווי ערנסט עס איז, אז די בלוט רינט מיט א שטארקייט וואס מען קען נישט אפשטעלן, האט די רביצין זיך געגעבן א רוף אן מיט א ווערטל: "נעם א בינטל שטרוי און פארשטאפ עס". דער רבי ר' אלימלך האט געגעבן א שמייכל, און גלייך האט די בלוט אויפגעהערט צו רינען. דערנאך האט דער רבי ר' אלימלך געזאגט, אז בדרך הטבע האט ער נישט געקענט ווערן אויסגעהיילט פון דעם וואונד, נאר דורכדעם וואס די רביצין האט מיט איר בטחון זיך געהאלטן בשמחה און איהם אויך משמח געווען, מיט דעם איז נמתק געווארן די דינים און עס איז נמשך געווארן א נס חוץ לדרך הטבע. די עצה זיך צו קענען מחזק זיין צו זיין בשמחה אויך אין די צייט פון א מגיפה און דאס גלייכן, איז צו פארמערן דאס לערנען תורה וואס דאס ברענגט שמחה, אזוי ווי עס שטייט (תהלים יט ט) פקודי ד' ישרים משמחי לב. אזוי האט מען אויך געזען ביי דער הייליגער רמ"א זצ"ל, וואס אמאל ווען עס איז געווען א מגיפה אין זיין שטאט קראקא, האט ער געדארפט אנטלויפן פון די שטאט מיט זיין משפחה אהן גארנישט, און אין די טאג פון פורים איז ער געווען אין א פרעמעדע פלאץ וואס מען האט נישט געקענט באקומען דארט קיין סעודה און וויין פאר שמחת פורים, דעמאלס האט ער באשלאסן אז אנשטאט דעם וועט ער פארמערן לימוד התורה וואס מאכט פרייליך, און מיט דעם וועט ער דערווייטערן די טרויער וואס קען זיך מאכן אין אזא שווערע מצב. דעמאלס האט ער מחבר געווען זיין ספר "מחיר יין" אויף מגילת אסתר, וואס ער האט גערופן מיט דעם נאמען ווייל דאס האט איהם משמח געווען אנשטאט וויין, אזוי ווי ער האט געשריבן אין די הקדמה פון דעם ספר. די זאך לערנען מיר אויך פון די נס פורים. מרדכי הצדיק האט געזען אז עס איז נגזר געווארן א גזירה פון פארלענדונג אויף די אידישע קינדער, און ער האט מורא געהאט אז אידישע קינדער וועלן אריינפאלן אין עצבות און מרה שחורה, בפרט די יונגע וואס זענען מער אויסגעשטעלט אריינצופאלן און שרעק און פאניק. דערפאר האט ער צוזאמגענומען צוויי און צוואנציג טויזענד קינדער, און ער האט געלערנט מיט זיי, און מיט די כח פון די הייליגע תורה האט ער זיי מחזק געווען צו זיין בשמחה מיט אמונה און בטחון. און דעמאלס איז פלוצלינג אנגעקומען המן מיט די קעניגליכע קליידער און די פערד צו נעמען אויף דעם מרדכי הצדיק, און אלעס האט זיך איבערגעדרייט צום גוטן. ווען די אידן האבן געזען די גרויסע כח פון תורה און שמחה, האבן זיי מקבל געווען אויף זיך און אויף זייערע קינדער זיך שטענדיג צו מחזק זיין אין דעם, אזוי ווי עס שטייט ליהודים היתה אורה - זו תורה – ושמחה. דער אויבערשטער זאל העלפן, אז אויך בזמן הזה זאל מען קענען מחזק זיין זיך אין די קינדער מיט תורה און שמחה, און מען זאל זוכה להינצל מכל נגע ומחלה, און עס זאל זיין נאר השפעות חסדים ורחמים.